‘Het heelal is een hele grote ruimte hier heel ver vandaan,’ zegt de moeder van Marloes en Mike. ‘Is het in Spanje of in Engeland?’ vraagt Mike. ‘Nee’, zegt moeder ‘het is niet op de aarde, maar nu gaan jullie slapen.’ ‘Tot morgen’, zegt Marloes.
Even later worden ze wakker door het lawaai van het raam dat zomaar open vliegt. Er komt een klein vreemd mannetje met een soort auto binnen vliegen. ‘Hebben jullie misschien zin om mee te gaan naar het heelal?’, zegt het kleine vreemde mannetje dat zomaar voor hen staat. ‘Ja!!’, zeggen de twee tegelijk.
‘Kom dan maar in mijn spaceshuttle’, zegt het mannetje. ‘Ik heet Wan de marsman, maar zeg maar gewoon Wan.’ ‘Wan, wat een vreemde naam is dat’, zegt Mike. ‘Nee hoor’, zegt Wan, ‘dat is een hele gewone naam in het heelal.’Het is een cole naam’,vind Marloes. ‘Is dit dan een spaceshuttle?’, vraagt Marloes, terwijl ze naar de soort auto wijst. ‘Ja’, zegt Wan. ‘Stap maar in.’
Ze stappen in en direct begint Wan weer te praten. ‘Het heelal is hier……’. Verder komt hij niet, want Mike zegt:’…Heel ver vandaan, en het is niet op de aarde.’ ‘Hoe weet jij dat?’ zegt Wan lachend. ‘Heeft mijn moeder vanavond vertelt’, anwoordt Mike en hij zwaait triomfantelijk met zijn hand.’ ‘Je hoeft niet te doen alsof jij het alleen nog maar weet, ik weet het anders ook nog wel’, merkt Marloes fel op. ‘Toe nou jongens, jullie maken nu ruzie om niks,’ zegt Wan. ‘En ik weet jullie namen nog niet eens.’
‘Ik ben Marloes’,zegt Marloes nog steeds een beetje kattig. Mike zegt :Ik ben Mike’. ‘Hhhhhhhhmmmmmmm, mompelt Wan. Mike en Marloes, mmm. Dan ben ik op het goede spoor.’
‘Wat op het goede spoor? Ben je iets met ons van plan?’ zegt Marloes, dan wil ik niet meer mee, ik wil er uit!’
‘Wel nee’, mompelt Wan haast onverstaanbaar. ‘Waarom mompel je dan zo!’, scheeuwt Marloes, praat eens gewoon net als zonet!’
Marloes is boos. Mike niet.Hij vraagt: ‘We gaan naar het heelal, maar waar in het heelal?’ Als Wan nu niks zegt spring ik eruit, denkt hij. ‘We gaan eerst naar de bovenkant van de maan, daar woon ik. Daarna gaan we naar de andere kant van de maan, daar woont de baas van het heelal.Wat jullie een koning noemen volgens mij. En de rest vertel ik als we bij mijn huis zijn.’ Jammer denkt Mike, als hij niets gezegd had dan ging ik lekker vliegen door het heelal. ‘En wat ik niet zag was dat we er nu al zijn! Jonge dame en heer ik vind het een hele eer als jullie nu gaan uit stappen’. Opeens is Marloes niet meer boos, ze heeft zelfs de slappe lach! Ze zegt: ‘Jonge dame en heer ik vind het een hele eer dat rijmt! En hij noemt mij ook nog jonge dame!’
Dan word het stil.Marlooes vraagt: ‘Wat is een eer?’ Dat ik het heel leuk vind, dat is een eer,’ zegt Wan. ‘Maar stappen jullie nu uit?’ Hij kijkt verbaasd achterom. Marloes en Mike zijn er niet meer. Ze zullen toch niet naar beneden gesprongen zijn? Dan hoort hij een gelach naast zich. Marloes en Mike zijn al lang uit gestapt! Dan gicheld Mike: ‘We waren al lang uit gestapt. En dat verbaasde gezicht leek geinig jo!’ Dan moet Wan ook lachen. Hij zegt: ‘Ik had het echt niet in de gaten’. Dan stapt Wan ook uit. Hij zegt:’nu moeten we een stukje over de maan heen lopen en dan zijn we bij mijn huis’.
‘Dat we nu over de maan lopen!’ zegt Marloes verwonderd. ‘Het is hier ook wel mooi,’ zegt Mike.
‘Dit is mijn huis,’ zegt Wan. Hij wijst naar een grote ronde roze bal! En er zit een klein hol vierkantje bovenop.’Wat een lelijk huis,’ zegt Marloes. Ze slaat haar hand voor de mond. ‘Sorry,’zegt ze. ‘Geeft niet, ik vind het ook geen mooi huis,’ zegt Wan.
Ze stappen het huis van Wan binnen.Wan zegt: ‘Ga maar op de bank zitten. Als ze allemaal op de bank zitten zegt Wan: ‘Nu zal ik jullie vertellen waarom ik jullie naar het heelal heb gestuurd’. Wan praat verder: ‘De baas waar ik het al eerder over had wil wel eens aardsmensen ontmoeten. Omdat er geen grote mensen in mijn spaceshuttle passen, heb ik jullie meegenomen. En wees gerust, jullie komen voor het weer licht word weer thuis.Ik heb een onzichtbare vliegshuttle, daar gaan jullie dan gewoon op staan en dan vliegen jullie vanzelf naar de aarde’. ‘Oke, maar gaan we nou naar de baas van de maan?’ zegt Mike. ‘Ja!!!!!’zegt Marloes.
Ze gaan het huis van Wan weer uit. Ze lopen weer over de maan, maar nu een heel eind! Als ze bij het kasteel zijn zegt Wan: ‘Als ik zeg hier zijn ze, dan moeten jullie een diepe buiging maken. Zie, zo’. En Wan doet het voor. Ze lopen alle drie het kasteel binnen. Als Marloes de baas ziet schrikt ze zo dat ze een meter in de lucht springt. De baas is dik en hij heeft een grote pompoen op zijn hoofd. En naast hem staat een hulpje om zijn nagels te vijlen, of drinken of eten te brengen.
Wan zegt: ‘Hier zijn ze!’ Mike en Marloes maakten een diepe buiging voor de baas.De baas zegt: ‘Dit zijn dus aardmensen.Wat zijn ze klein?’ ‘Het zijn kinderen,’ zegt Wan. Hij wijst naar Marloes en Mike. ‘Dat is Mike, en dat is Marloes.Baas, hoe laat is het?’ ‘Bijna 5 uur,’ zegt de baas. ‘Maar dan is het al bijna licht, ze moeten naar huis!’, zegt Wan zenuwwachtig.
Snel lopen ze door het kasteel. Ze gaan de vliegshuttle zoeken. Gelukkig vinden ze de shuttle al snel.Mike en Marloes stappen er op.Wan zegt: ‘Als jullie weer naar de maan willen, roepen jullie mij maar.
Dan zweven Mike en Marloes ze naar beneden.
‘Ik had dit al eens eerder gewild’, zegt Mike. ‘Dit is cool’, zegt Marloes. Dan vliegen ze het raamvan hun slaapkamer binnen en stappen in bed. Net als ze slapen komt mama de kamer in lopen. Ze zegt: ‘Wakker worden!’ Mike en Marloes worden wakker.Even later aan het ontbijt slapen ze nog steeds een beetje.
Papa zegt: ‘Waar zijn jullie zo slaperig van jullie zijn net wakker!
‘Marloes grinnikt. Ze denkt: dat zeg ik lekker niet!!!!!
