‘Oma, mag ik nog een chocolaatje?’ vroeg Barbara. Haar ouders waren een dag weg, en haar oma paste op haar. Dat vond ze leuk, want haar oma en zij deden samen altijd leuke dingen. ‘Nou, vooruit dan. Maar niets tegen je moeder zeggen. Die vindt dat je te veel snoept. Het is ons geheimpje. Goed?’ ‘Oké, ik zal het niet verklappen’, beloofde Barbara meteen. Voor een chocolaatje deed ze alles, dus ook een geheimpje bewaren.
‘Wat staat er allemaal in de krant?’ wilde Barbara weten. Ze kon al lezen, maar er stonden vaak van die moeilijke woorden in de krant. Die snapte ze gewoon nog niet. ‘O, iets over George Harrison’, antwoordde haar oma. George Harrison? Die naam had ze de laatste dagen meer gehoord. Op televisie en op de radio was er ook over hem gesproken. En haar vader en moeder zeiden er iets over tegen elkaar. Wie was dat toch?
‘Wie is die George Harrison?’ vroeg Barbara ineens. Haar oma glimlachte. ‘Dat is een superman uit de tijd dat ik een jong meisje was’, lachte ze. Barbara keek haar een beetje vreemd aan. ‘Superman? Zoals die vliegende man van de tekenfilms?’ ‘Nee, meisje. Het is een van de Beatles.’ (Spreek uit: Bietels). Nu wist Barbara nog niets. Beatles? Zoals de rode bietjes op je bord? ‘Je wilt zeker weten wie die Beatles zijn?’ grinnikte haar oma.
Ze liep naar het rek met cd’s, haalde er even later eentje uit, en ging op de bank zitten. ‘Kom maar eens kijken.’ Barbara was heel nieuwsgierig. Wat zou die cd met de Beatles te maken hebben? Ze kroop stijf tegen haar oma aan, die heel lief naar haar keek. ‘Toen ik een jonge vrouw was, veertig jaar geleden, hoorde je ook muziek op de radio, vooral veel van een popgroep uit Engeland. Ze zijn nog steeds heel beroemd. Het waren de Beatles. Er zaten vier hele knappe jongens in: Paul McCartney, John Lennon, Ringo Star en George Harrison.
Op mijn vijfentwintigste was ik een beetje verliefd op Paul McCartney. Het duurde heel lang voordat het over ging.’ Ze wees een van de vier jongens aan die op de voorkant van de cd stonden. ‘Dat is Paul. Ik vond hem fantastisch.’ Barbara bekeek de foto. Waarom vond haar oma die kerels zo knap? Daar was toch niks aan? Omdat ze haar allerliefste oma voor geen goud verdrietig maken, zei Barbara er geen woord over. Maar ze begreep er niets van. Inmiddels was haar oma opgestaan om de cd op te zetten. ‘Dit vind ik een heel mooi liedje. Het heet ”Yesterday’. Dat is het Engelse woord voor gisteren.’ Wat saai, dacht Barbara. Die Beatles hoeven voor mij helemaal niet. Ik ga even naar de wc. Misschien heeft ze die cd wel uitgezet als ik terugkom.
Maar toen Barbara van de wc af kwam, hoorde ze hele gezellige klanken. Vrolijk, en niet zo saai als dat liedje van die bietjes. ‘Yeah, yeah, yeah’ klonk het vanuit de woonkamer. ‘Wat is dat?’ riep Barbara meteen. ‘Dit vind ik leuk.’ ‘Het heet ‘She loves you’. Dat betekent ‘Ze houdt van me’. Als je even wacht, komt er weer ”Yeah, yeah, yeah.’ Let maar goed op.’ En ja hoor. Na een tijdje zongen ze weer ‘She loves you, yeah, yeah, yeah’, en Barbara en haar oma deden luid mee. Ze begonnen zelfs te dansen. ‘Wil je dat liedje nog een keer horen?’ vroeg haar oma toen het afgelopen was. ‘Maar de radio staat toch aan?’ ‘Nee hoor. Dat was gewoon die cd van de Beatles.’ Huh? dacht Barbara verbaasd. ‘Dan vind ik die George Harrison toch wel leuk’, zei ze meteen.
‘Waarom staat hij in de krant, en praten mensen op de televisie over hem?’ Het viel Barbara op dat haar oma niet meteen antwoord gaf. ‘Ach, het is niet zo belangrijk. Onthou maar dat George Harrison het heel fijn zou vinden als hij wist dat een meisje van zes op zijn muziek danste. Kom, dan spelen we ”She loves you’ nog een keer. Zullen we samen meezingen?’ ‘Jáaa!’ Een paar seconden later stonden ze midden in de kamer te zingen en te swingen.
Zie je wel, dacht Barbara tevreden. Als oma oppast, doe je altijd leuke dingen.
