‘Opgelet. Alle dieren naar de grote tent komen’, klonk het door de luidspreker. ‘De directeur heeft jullie iets belangrijks te vertellen’. Het werd een grote optocht. De dieren kwamen overal vandaan. De olifanten kwamen aangestampt met hun logge lijven. De leeuwen slopen voorbij, ze zagen er gevaarlijk uit. De paarden liepen heel mooi, ze waren net geborsteld en gekamd. En tussendoor renden en blaften de honden van het circus
In de tent gekomen, zei de directeur: ‘Ik heb groot nieuws. Vandaag komt er een giraf, helemaal uit Afrika, bij ons bij het circus. Hij is heel lenig en knap. Hij kan een kunst die geen andere giraf kan. Mensen uit het hele land komen speciaal om hem te zien. Kan ik er van op aan dat jullie aardig tegen hem zijn?’ De directeur ging weer verder met zijn belangrijke werk. De dieren waren verbaasd. Wat was dat nu? Kwam er zomaar een vreemd dier bij hen? En nog wel een giraf. Zeker een erg verwaand beest. Wat zou die voor een geweldig kunstje kunnen.
Brulboei, de leeuw, brulde: Ik zal hem wel eens een lesje leren, wat denkt dat dier wel? De belangrijkste olifant, ‘Logger’, stampte eens hard op de grond, maar trompetterde niet. Alleen Rins, de hond, blafte: ‘Hij zal zich hier wel eenzaam voelen, zonder zijn familie’. Er klonk een harde bel. Dat betekende dat het etenstijd was. Na het eten begon de middagvoorstelling. ‘Hooggeëerd publiek, mag ik uw aandacht voor Raf de giraf. Hij komt helemaal uit Afrika, speciaal voor U. Hij gaat een geweldig optreden doen. Hij kan iets wat geen andere giraf ter wereld kan. Uw aandacht voor Raf, alstublieft! Het applaus kletterde door de circustent.
Heel statig kwam, Raf met zijn lange nek, door de gordijnen de tent binnen. Hij keek eens naar links, en naar rechts. Hij boog voorover zo ver hij kon. En weer klapte het publiek Toen rekte hij zich helemaal uit, zijn oren raakten bijna het topje van de tent. Het trommelgeroffel werd steeds sterker. Raf voerde de spanning op, door heel stil te blijven staan. Het publiek hield de adem in. Plotseling draaide Raf z’n nek in een lus, stak zijn hoofd erdoor en hij zat in de knoop. Geweldig, dat had het publiek nog nooit gezien. De mensen klommen op de stoelen en juichten: ‘Raf, Raf, Hoera!
Maar Raf had geen zin om lang zo te blijven staan De knoop in zijn nek deed te veel pijn. Hij liep, voor het publiek zijn tranen kon zien, naar achter en deed zijn hoofd en nek weer gewoon. En hoe hard de mensen ook klapten en schreeuwden, hij kwam niet meer terug. Achter de gordijnen stonden de leeuwen al klaar. Zij waren nu aan de beurt om op te treden. Brulboei kon het niet laten onaardige opmerkingen tegen Raf te maken. ‘Het is zeker wel koud daarboven’, zei hij spottend; ‘geen wonder dat je je nek korter wil maken. Het leek of Raf zich nog groter maakte. Hij wou niet dat de andere dieren zagen hoe verdrietig hij was.
‘Verwaand beest’, riep Brulboei hem nog toe, voordat hij aan zijn kunsten begon. De leeuwen kregen ook veel applaus, maar de giraf bleef de lieveling van het publiek. Het lijkt wel of het regent, dacht Jippe, een van de circushonden ‘He, Rins, kom eens’, riep hij naar zijn vriendje, ‘voel jij ook druppels?’ ‘Dat komt niet van de regen’, antwoordde Rins, ‘dat komt van Raf’. ‘Zeg eens’, vroeg hij aan de giraf, ‘waarom huil jij, je hebt zoveel succes’. ‘Iedereen is jaloers op jou’. Raf was blij dat hij zich niet meer groot hoefde te houden en Rins leek hem een aardige hond. ‘Het doet heel erg pijn om een knoop in mijn nek te leggen’, vertelde hij,’ en bovendien mis ik mijn familie’. ‘Ik ben de enige giraf hier, ik zou zo graag teruggaan naar Afrika. Rins voelde erg met Raf mee, hij zat zelf bijna te huilen. ‘Misschien heb ik wel een goed idee’, fluisterde hij in Jippe’s oor, ‘kom mee’. ‘Tot ziens’, zei hij tegen Raf. ‘Nou, daar heb ik ook niet veel aan’, dacht Raf, ‘ik moet er maar het beste van maken’.
Intussen had Rins alle dieren, behalve Raf natuurlijk, bij elkaar geroepen voor een vergadering. Hij vertelde wat er met de giraf aan de hand was en iedereen had medelijden met hem, ook Brulboei. Het bleek dus, dat hij helemaal niet verwaand was, maar veel pijn had. Rins legde uit hoe Raf geholpen kon worden. Alle dieren waren dolenthousiast Ze spraken af dat ze het plan nog diezelfde avond tijdens de voorstelling zouden uitvoeren. Hooggeëerd publiek, mag ik uw aandacht voor Raf de giraf. Hij komt helemaal uit Afrika, speciaal voor U. Uw aandacht voor Raf, alstublieft! Het applaus was oorverdovend. Het publiek keek raar op toen een paard met een luidblaffende hond op zijn rug de circusvloer opkwam, een rondje galoppeerde en weer naar achter ging. In zijn vaart zwiepte hij met zijn staart de hoed van het hoofd van de directeur. Die kreeg een vuurrood hoofd, maar zei nog eens: ‘Uw aandacht voor Raf, alstublieft’.
Nu kwamen er twee olifanten aan, een van hen duwde met zijn slurf de directeur opzij, zodat hij op zijn bips terechtkwam. Vlug stond de man weer op, maar nu kreeg hij van de andere olifant een klap op zijn bips. Het publiek vond het wel grappig, maar toen de olifanten weg waren riepen ze: ‘We willen Raf, we willen Raf. De directeur verontschuldigde zich, hij schaamde zich dood. Voor de derde keer zei hij, en de dieren hoorde dat hij kwaad was: ‘Uw aandacht voor Raf alstublieft!’. Nu kwamen de leeuwen en ze deden net of ze de directeur op wilden eten. Die schrok zo, dat hij midden in de bak met water viel, die klaarstond voor het nummer van de clown.
De directeur kreeg door dat de dieren heel boos op hem waren en hij begreep ook waarom. Hij wist dat Raf pijn had bij het optreden en dat hij heimwee had, maar de directeur vond geld verdienen belangrijker. Gelukkig was de directeur ook een eerlijke man. Diep in zijn hart vond hij dat de dieren gelijk hadden. Hij zei tegen het publiek: ‘ Jullie krijgen het geld voor de voorstelling terug en Raf krijgt van mij een enkele reis naar Afrika. Hij mag terug naar zijn familie. Weer was er een
grote optocht van dieren. Maar deze keer gingen ze Raf uitzwaaien, op het vliegveld. De giraf was dolblij dat hij niet meer op hoefde te treden en naar huis mocht. Hij wist niet hoe hij de dieren kon bedanken. Toen hij in het vliegtuig zat en uit het raampje keek, zag hij ze allemaal staan en dacht:’ Dit is voor mij de mooiste circusvoorstelling’.
