Dit is een verhaal van Harry de dikke kater. Hij beleeft veel leuke avonturen. Lees maar snel verder, hij zal je er alles over vertellen…
We liggen op ons …eigen…plekje in het gras onder de struiken. Joep van de Poep, de vlieg, ligt op mijn staart te slapen. Die arme Joep. Hij heeft een heel angstig avontuur meegemaakt vanmorgen. Ga maar zitten dan zal ik je het hele verhaal vertellen.
Ik liep in het park naar de open plek. Het is een grasveldje en er staan vier hele grote bomen. De takken en bladeren van de bomen vormen een soort dak. Alle takken en bladeren zitten in elkaar gegroeit. Ik ben wel eens in een van die bomen geklommen. Erg ver kom je niet. Als je eenmaal boven bent kun je niet meer zien welke tak aan welke boom vastzit. Voor je het weet stap je dus op een tak die aan een andere boom groeit en val je naar beneden. Dat is dus niet te doen, veel te gevaarlijk. Ik liep over het gras naar de bomen toe. Het was mooi weer en een beetje schaduw was wel even lekker. Onder de bomen zitten altijd veel torretjes, spinnetjes en andere kleine beestjes. Ik vind het leuk om met ze te spelen. Met mijn voorpootje tikte ik een beetje tegen ze aan, zodat ze gingen rennen. Ik sprong van schrik een stukje naar achteren om meteen daarna weer een tikje met mijn pootje te geven. Het blijft een leuk spelletje.
Plotseling hoorde ik Joep roepen. Ik keek om me heen en zag niets. Weer hoorde ik roepen. Weer zag ik niets. Waar zit je, Joep van de Poep, vroeg ik hardop. Hier boven je hoofd, hoorde ik Joep met een zielig stemmetje zeggen. Ik keek omhoog. O jee,o nee, hele grote problemen. Joep van de Poep zat vast !! Hij zat vast in een spinneweb.!! Dit was heel erg. Hoe kom je daar nou, vroeg ik Joep. Ja, wat denk je, zei Joep verdrietig, gewoon niet goed uitgekeken toen ik hier vloog. Het spinneweb was groot en het zat precies tussen twee bomen in. Aan de ene kant zag ik Joep zitten. Aan de andere kant zag ik….de spin. Oei, hij was best groot. De spin had al lang gezien dat Joep in zijn web zat, maar was nog even met iets anders bezig. Ik MOEST Joep zien te redden, voordat de spin op hem afging.
Eerst maar proberen om de spin af te leiden. Ik tikte op de grond, en een paar kleine spinnetjes rende verschrikt weg. Het grootste spinnetje rende de goede kant op. Ik joeg het verder op. Van schrik rende ze een boom in. De goede boom, precies wat ik bedacht had. Ik joeg het spinnetje nog wat meer op en het kwam terecht bij de grote spin in het web. De twee spinnen kenden elkaar. Dat is even geluk hebben. Ze raakten aan de praat. Het kleine spinnetje bleek een vriendinnetje te zijn van de grote spin. Mooi, de grote spin was even afgeleid en dacht voorlopig niet meer aan Joep.
Maar dan? Het spinneweb was te hoog om naar te springen. Naar boven klimmen had geen zin met al die bladeren en takken. Dan kwam ik er ook niet bij. Er was niemand in de buurt die ik om hulp kon vragen. WAT moest ik nou doen ? ‘Schiet een beetje op’, riep Joep, help me.! ‘Ja, ja, zei ik, dat wil ik wel, maar ik weet niet hoe.’ ‘Verzin iets, alsjeblieft Harry, verzin iets,’ smeekte Joep vanuit het spinneweb. Mijn katte-hersens draaiden op volle toeren, wist ik maar wat.
Ik liep om de bomen heen, maar zag niets wat ik zou kunnen gebruiken. Tussen de twee achterste bomen hingen twee touwen. Beneden aan zat een plankje. Ik sprong op het plankje. De touwen hingen aan de bomen waardoor het plankje ging schommelen. Van hieruit had ik goed zicht op het spinneweb. Langzaam raakte ik toch wel een beetje in paniek. Het plankje bleef schommelen. Ik zag dat de grote spin afscheid nam van zijn vriendinnetje. Het plankje ging harder schommelen. Het vriendinnetje ging weg. De grote spin draaide zich om naar Joep. Het plankje ging steeds hoger schommelen. Ik kon ook niet stil zitten, ik wilde zo graag naar het web springen. maar het zat veel te hoog voor mij. Plotseling kreeg ik een idee !!! Het was het enige wat ik kan proberen. Ik schommelde op het plankje, hoger en hoger. De grote spin liep naar Joep. Hoger, hoger ging het plankje….totdat ik op z’n hoogst was. Ik schommelde naar achteren, zette me flink af, schommelde naar voren en….. SPRONG. Ik vloog door de lucht, onder de bladeren en takken door, maar….. NIET door het spinneweb.
Zoals alle katten, kwam ik op mijn pootjes terecht. Ik belande in het gras voor de bomen. Verdrietig, omdat het niet was gelukt draaide ik me om. Ik keek naar het spinneweb. HE….het spinneweb was wel stuk !! Het hing in twee stukken.Het ene stuk aan de ene boom, en het andere stuk aan de andere boom. De grote spin hing aan een web-draadje te bungelen van een stuk van het web. Het andere stuk, dat waar Joep in zat, was LEEG. Hoe kan dat nou, en waar was Joep ???
Hier ben ik, zei Joep. Ik keek om me heen en zag niets. Hier, kijk dan achter je, hoorde ik Joeps blije stem. Ik keek achter me. Aan het uiterste puntje van mijn staart hing een webdraadje en daar…..hing Joep !! Voorzichtig tilde ik Joep omhoog. Eenmaal op mijn staart zittend vertelde Joep wat er gebeurd was. Ikzelf was niet door het web gesprongen maar mijn staart wel. Daardoor ging het web in twee-en . Een van de webdraadjes bleef aan mijn staart plakken en daar kon Joep zich nog net aan vast grijpen. Zo belande Joep veilig op de grond. Ik was een held, zonder dat ik het wist.
Maar je begrijpt wel dat Joep heel erg moe was. Toen we eenmaal op ons …eigen …plekje in het gras onder de struiken lagen, viel hij dan ook gelijk in slaap.
Slaap maar lekker Joep van de Poep, ik ben blij dat ik je toch heb kunnen redden.
