FEEST IN LINDEWIEK…
Wie vindt feest niet leuk? Iedereen toch hè? Barend en juffrouw Duif zouden trouwen. Dat moest een groot feest worden. Alle dieren in het park waren druk in de weer met voorbereidingen. Ook de kinderen. Ze plukten bloemen en maakten hier kransjes van die ze aan de takken van de struiken hingen.
Ook moest er een ander huis gebouwd worden voor het nieuwe echtpaar. Juffrouw Duif had maar een klein huisje groot genoeg voor zichzelf. En Barend zijn huisje was ook niet zo groot dat er twee duiven konden wonen. Vogels zijn goede bouwers van huisjes. Ze konden er wat van. Allemaal hielpen ze mee. Zelfs de eksters die altijd over iedereen wat te zeggen hadden, hielpen ijverig om grotere takjes te verzamelen. Het huisje moest zo groot worden dat later hun kindertjes er ook in konden wonen. Want heel Lindewiek verwachtte dat ze een hoop kindertjes zouden krijgen. Binnen een dag was het veel grotere huisje klaar. Juffrouw Duif en Barend mochten het niet zien. Ze hadden hekjes van bladeren erom heen gemaakt. Het moest echt een verrassing blijven.
In de vijver was een eendje dat Jenneke heette en leuke gedichtjes kon schrijven. Daar zat ze op het grasveld langs de vijver met een pennetje en een rood geruit schriftje. Ijverig schreef ze. Maar niemand mocht het zien. Zo was iedereen druk in de weer.
Ook de familie Mierielja wilde iets feestelijks doen. Maar mochten ze wel in het stadje komen? Er was afgesproken dat ze aan de rand van Lindewiek zouden blijven. Dus opa Mierielja trok de stoute schoenen aan en gaf een briefje mee aan Fleurtje toen de broodkruimels die dag werden gebracht. Het was voor de burgemeester. Er werd om toestemming gevraagd om voor EEN dagje in Lindewiek te komen. Om bij de feestelijkheden te zijn. Burgemeester Lindegroen was het er helemaal mee eens. De volgende dag stond er stukje in de krant. De familie Mierielja was van harte welkom. Wie van de inwoners daar bezwaar tegen had, moest maar naar het stadhuis komen.
Er kwam niemand. Ja toch: boer Bartjes kwam boos naar het stadhuis. Hij had een hekel aan mieren. En wilde niet op het feest naast mieren zitten. Maar de burgemeester vond dat hij dan maar thuis moest blijven. Rood van kwaadheid ging hij thuis de hele dag zitten mopperen. “En dan verplicht broodkruimels verzamelen voor die krengen,” zei tegen zijn vrouw.
En toen…toen brak de dag aan voor het feest. Juffrouw Duif was voor het laatst in haar huisje in de tuin van tante Henriette. Ze poetste haar veren glanzend. Deze dag moest ze extra mooi zijn. Ook Barend was die ochtend vroeg op. Hij was zenuwachtig voor de grote dag. Hij de wedstrijdduif die nooit ergens bang voor was geweest. Hij gluurde uit zijn huisje en zag dat Krokie Roodborst met Winnie de Winterkoning bloemetjes over het grasveld strooiden. Overal was het een opgewonden gekwetter.
En daar kwam juffrouw Duif en daar kwam Barend Duif. Ze streken neer op het grote grasveld temidden van de bloemetjes. En toen kwamen alle vogels en andere dieren En daar kwam de hele familie Mierielja. En alle kinderen. Ja daar kwam heel Lindewiek Behalve boer Bartjes. En toen werd er getrouwd. Hoe ging dat zul je vragen. Wel, meneer Barend Duif zei plechtig dat hij met mejuffrouw Duif woonachtig te Lindewiek wilde trouwen en zijn hele leven voor haar wilde zorgen. En juffrouw Duif zei dat ze met meneer Duif, vroegere woonplaats, een duivetil te Appelscha, wilde trouwen en voorgoed bij hem wilde blijven. Ze beloofde plechtig dat ze altijd lief voor hem zou zijn en goed voor hem zou zorgen. Toen waren ze getrouwd! En toen kon het feest beginnen.
De familie Mierielja had de volledige winkelvoorraad van kruimels meegesleept. Zo kregen alle vogels weer eens heel ouderwets broodkruimels. Of dat geen feest was. Jenneke droeg haar gedichtje voor: Heel lief Bruidspaar. Dit is het feest van het jaar In het leukste stadje van het land Hoezee, hier is altijd wat leuks aan de hand. Verder was ze niet gekomen want Jenneke schreef altijd maar gedichtjes van vier regeltjes. Maar iedereen vond het prachtig.
Er werd feest gevierd tot de avond viel. Het werd een onvergeetelijke dag voor iedereen. Toen werd het hekje van bladeren weggehaald om het nieuwe huisje van mevrouw en meneer Duif en konden ze naar binnen. Wat waren ze gelukkig. Met hun nieuwe huis en met elkaar. Toen ging iedereen naar huis en was deze vrolijke dag voorbij.
