Intussen waren de mieren op weg naar de Grote Zandweg. Maar daar aangekomen was er een gezoem in de grote bijenkorven. “Honing? Gestolen? Door ons?” De bijen vielen achterover van het lachen. “Hebben jullie gezien hoeveel honing wij hebben verzameld?”
De mieren werden rondgeleid langs enorme hoeveelheden honing. Nou het was duidelijk dat hier de inbreker niet gezocht hoefde te worden. De mieren vertrokken een beetje beschaamd. Toen gingen ze verder naar de buurt waar boer Bartjes woonde. Er hing een door de bijen eigengemaakte bijenkorf tussen twee takken net buiten het erf van de boer.
Ze klopten aan de korf en een werkbij deed open en was verbaasd dat er mieren op bezoek kwamen. Dit keer zeiden de mieren niets. Ze deden net of ze belangstelling hadden om kuipjes honing te kopen. Dat was ongelooflijk slim van ze. Maar de bijen zeiden dat ze geen kant en klare kuipjes honing verkochten en lieten vol trots hun honing zien. Alle raten zaten vol van de lekkerste honing
Wat waren onze mieren teleurgesteld. Droevig gingen ze naar buiten en wisten niet wat ze moesten doen. Ze gingen naar de bermen en de bloemenweitjes. En daar vlogen bijen op en aan met honing die ze uit de bloemen haalden. Allemaal kleine beetjes. Sommige bijen waren erg knorrig dat ze gestoord werden met hun bezigheden, maar anderen waren erg vriendelijk, maar onze mierenvrienden begrepen wel dat niemand iets van de gestolen kuipjes afwist.
“We gaan naar huis,” zei Sniert de oudste mier. “Misschien heeft de politie de lelijke dief al gevonden. Moedeloos gingen ze op weg en liepen dwars door een kleine wei waar koeien liepen te grazen.
Lees volgende week verder…
