“Ding Dong,” klingelt de bel. Lolo rent naar de deur en doet open. Daar staat Lila, zijn buurmeisje. “Gaan we vandaag bij jou op zolder spelen?” vraagt ze en ze loopt al door de hal. “Neen,… neen…. mmmmorgen mimimi…misschien,” stottert Lolo. “Ik heb geen – geen zin.” Lila kijkt hem met boze ogen aan. “Maar jij wil nooit op zolder spelen !” Lolo draait zijn rug naar Lila en zegt heel streng : “Op zolder is het vies.” “Jij bent gewoon bang,” lacht Lila. “Dat is niet waar !” roept Lolo. “Ik ben niet bang.” Lila kijkt hem aan en fluistert : “Wel, als je niet bang bent, kom dan met mij mee.” Ze holt de trap op naar de zolder. “Kom Lolo,” schreeuwt ze. “Kom !”
Eigenlijk is Lolo wel een beetje nieuwsgierig. Hij is nog nooit op de zolder geweest. Zachtjes loopt hij de trap op. “Vooruit!” roept Lila. “Ik wil spelen.” Lolo hoort zijn hart bonzen. Boemboem boemboem boemboem. Dan komt hij bovenaan de trap. Lila heeft de deurknop al in haar handen. “Wacht,” fluistert Lolo. “Ik weet niet of ik naar binnen durf.” Maar Lila luistert helemaal niet naar hem. Ze gooit de deur open en knipt het licht aan. “Oooh, wat een grote zolder,” zegt Lila verwonderd. “Er staan zoveel spullen.” Ze gaat meteen op ontdekkingstocht. De houten plankenvloer kraakt onder haar voeten. In de hoeken van de zolder ziet Lila spinnewebben. Ondertussen staat Lolo nog steeds bij de deur. Hij durft niet verder te gaan. “Het is hier vuil,” moppert hij. “En er is te weinig licht. Ik zie niet zo goed.”
Plotseling slaakt Lila een gil. Lolo spurt naar haar toe. “Wwwat isssss e-e-errrrr ? ” stottert hij. Lila wijst naar een grote groene koffer. “Wat zou daar inzitten ? “vraagt ze geheimzinnig. “Durf je kijken ? “. Lolo zwijgt en blijft stokstijf staan. “Durf je ?” herhaalt Lila ongeduldig. Lolo zwijgt nog steeds. Lila wil de koffer openen. “Neen, wacht!” gilt Lolo. Lila kijkt verbaasd. “Wat is er nu weer?” Lolo trekt haar naar zich toe en fluistert in haar oor : “Misschien zit er een spook in….. Of een monster.” Lolo zet enkele stappen achteruit. “Spoken bestaan niet !” lacht Lila en ze grijpt met beide handen naar de koffer. “Neen!” schreeuwt Lolo, maar het is al te laat. Lila heeft de koffer geopend. Het is muisstil op de zolder. Lila buigt zich voorover en juicht : “Verkleedkleren!” “O, verkleedkleren,” zucht Lolo opgelucht. Lila graait in de koffer en haalt er de gekste dingen uit. “Kijk, een bakkershoed, en hier een piratenbroek. En moet je dat zien : een clownsjas.” Lila glundert van plezier. Vliegensvlug verandert ze van een bakker in een piraat , en van een piraat in een clown.
Lolo staat wat verderop en kijkt toe. Hij voelt zich nog altijd niet echt veilig op de zolder. Hij is nog een beetje bang. “Toe Lolo, kom je mee verkleden. Dat is leuk!!!!” smeekt Lila. “Ik heb iets voor jou gevonden. Iets heel speciaals.” Voorzichtig komt Lolo dichterbij. Hij ziet hoe Lila bijna helemaal in de koffer verdwijnt. “Alsjeblieft!” zegt Lila. ” Een Indiaan!” Lolo glimlacht. “Een Indiaan,” zegt hij trots. “Dat wil ik wel zijn.” En hij springt in de indianenkleren. Bovenop zijn hoofd komt een verentooi. Plots is hij al het griezelige van de zolder vergeten en danst hij een echte indianendans. Ondertussen trekt Lila een schitterend wit prinsessenjurkje aan. “Wat ben jij een gekke Indiaan!” giert ze. “En wat ben jij een rare prinses!” proest Lolo het uit. Ze lopen achter elkaar aan. “Hier Lila ! Hier staat een grote spiegel,” roept Lolo. Met z’n tweeën draaien ze voor de spiegel. Er loopt een barst door, van helemaal boven tot helemaal beneden. “Jij bent de Indiaan,” zegt Lila, “en nu moet je met mij trouwen.” “Goed,” antwoordt Lolo “Ik kom naar jou toe op mijn vliegend paard en ….” “Neen!” roept Lila fel. “Een Indiaan heeft geen vliegend paard!” “Jawel,” reageert Lolo boos. “Want jij woont in een kasteel in de wolken en dan moet ik daarheen vliegen.” “Neen, mijn kasteel staat middenin een groot bos,” zucht Lila ongeduldig. “En dan moet jij naar mij komen. Te voet.” Lolo ’s gezicht wordt helemaal rood. “Te voet ? Stomme prinses! Ik wil helemaal niet met je trouwen !” brult hij en hij geeft Lila een stomp. Lila balt haar vuisten en gilt : “Jij bent toch een lelijke Indiaan!” Ze loopt naar Lolo toe en geeft hem een harde por.
De vloert trilt door de stampende voeten van de twee kinderen. De spiegel wiebelt. “Dat zal je leren !” schreeuwt Lila. En ze duwt Lolo nog een keer. Maar Lolo duwt terug. Lila valt naar achter tegen de spiegel. KRAAK, daar valt de spiegel op de grond. In allemaal kleine stukjes…. Lila en Lolo kunnen maar net op tijd wegspringen. Verstijfd van schrik staren ze naar de scherven. Ze zwijgen. Dan horen ze snelle voetstappen op de trap. Lolo ’s mama verschijnt hijgend aan de deur. Verschrikt slaat ze haar handen voor haar gezicht. “Wat is hier gebeurd ?” roept ze uit. “Wwwe hhebben ons vvverkleed,” hakkelt Lolo. “En de spiegel viel om”, jammert Lila. Mama kijkt naar de spiegel. Hij is helemaal in stukjes gebarsten. “Kinderen…” zucht mama. Lolo kijkt haar aan. Ze kijkt wel erg boos, denkt hij. “Volgens mij,” zegt mama streng. “zijn jullie een beetje wild geweest. Jullie konden je erg veel pijn hebben gedaan ! Die stukjes zijn heel erg scherp !”
Lila en Lolo worden helemaal rood. Ze durven mama niet aan te kijken. Op de grond zien ze een heleboel stukjes spiegel. “Sorry,” fluistert Lila. “Het spijt me”, snikt Lolo. Mama gaat naar hen toe en hurkt zich. “Er is gelukkig niets gebeurd,” zegt mama met zachte stem. “En het is maar een oude spiegel. Ik weet zeker dat er al een barst in zat. Maar dat wil niet zeggen dat jullie hier niet voorzichtig moeten zijn.” Lila en Lolo knikken opgelucht. Inderdaad, ze zijn niet erg voorzichtig geweest. “Ik heb nog wel een idee,” troost mama. “voor de spiegel. Gaan jullie alvast naar beneden.” Mama neemt een oude stevige doek en raapt alle scherven op. Ze legt ze in een stevige doos. Dan gaat ze naar de garage. Daar neemt ze een grote houten plank en een pot met hele sterke lijm. Samen met Lila en Lolo gaat ze aan de keukentafel zitten. Over de tafel leggen ze een grote plastic zeil . “Ziezo!” glimlacht mama. “We zullen de spiegel herstellen.” Lila en Lolo krijgen elk een paar handschoenen om hun handen te beschermen en een lijmkwast. ” Kleef de stukjes nu maar door elkaar op de plank ,” zegt mama, ” dan hebben we straks meteen een nieuwe spiegel!”
Lila en Lolo gaan voorzichtig aan de slag. Wanneer alle stukjes op de plank zijn gekleefd, zet mama de spiegel voorzichtig op de grond. Hé maar wat gek : nu zien ze zichzelf in allemaal kleine stukjes ! “Nu ben je echt een gekke Indiaan!” lacht Lila. “En jij bent nu echt een rare prinses !” giechelt Lolo.
