Spookvrouw

Jennifer durft niet te gaan slapen. Elke keer als mama het licht uitdraait, komen de spoken. Ze zitten in de kast, ze zitten onder het bed, en ze zitten vooral in haar dromen. Brrr, zo griezelig! Daarom doet Jennifer altijd snel het licht weer aan als mama de kamer uit is. Want spoken houden alleen maar van het donker, niet van het licht. Maar ja, het is wel vermoeiend, dat wakker blijven de hele nacht. 

Elke ochtend kan Jennifer bijna haar bed niet uitkomen. Want pas wanneer het ochtendlicht begint te schijnen, en de zon haar kamer verlicht, kan Jennifer eindelijk haar oogjes dicht doen. Maar dan komt papa haar wakker maken:” Opstaan Jennifer, meisje, je komt te laat voor school!” Maar Jennifer wil helemaal niet naar school. Nee hoor, daar is ze veel te moe voor. Maar papa en mama zeuren net zo lang, tot Jennifer uit bed is. “Jaja, ik kom al!” roept ze boos. En aan de ontbijttafel valt ze bijna in slaap boven haar bordje pap. Knikkebollend eet ze haar bordje leeg. Papa brengt haar naar school. “Goed je best doen, en lief zijn voor de juf”, zegt papa en geeft haar een zoen. 

Jennifer staan bij het hek van de school en zwaait papa uit. Ze heeft helemaal geen zin om naar school te gaan. Getverdikkie, de hele dag les: sommen maken, netjes schrijven, gymles! Nee, daar heeft Jennifer vandaag helemaal geen zin in. Maar de bel gaat al. Opschieten Jennifer, anders kom je te laat! Maar Jennifer gaat helemaal niet naar binnen. Vandaag, zo besluit ze, vandaag gaat ze bij oma op bezoek.

Oma woont helemaal aan de andere kant van de stad. Ze woont daar met allemaal andere oude mensen, een tehuis heet dat. En daar wil Jennifer naar toe. Dat kan ze best, want ze is vaak genoeg met papa en mama bij oma op bezoek geweest. Ze weet, dat ze met de tram moet. En dan uitstappen bij het tehuis: simpel! Dus loopt ze naar de tramhalte en wacht op de tram. “Gaat u naar oma?” , vraagt Jennifer aan de tramchauffeur. Die lacht. “Ja hoor, daar kom ik”. Jennifer gaat achter de tramchauffeur zitten, want zo kan ze goed zien waar ze heen gaan. 

De tram moet een heel eind door de stad. Jennifer kijkt haar ogen uit, maar wordt ook een beetje bang. Wat een hoop mensen en gebouwen, hoe zag het huis van oma er nu ook al weer uit? Dan waarschuwt de chauffeur haar. “Hier is het meisje, hier is het tehuis voor oude mensen. Woont je oma hier?” Jennifer weet het niet eens zeker, maar durft niks te zeggen. Snel stapt ze uit. Ze loopt het grote gebouw binnen. Een lieve mevrouw spreekt haar aan:”Naar wie ben jij op zoek?” Jennifer vertelt van haar oma en de mevrouw helpt haar zoeken. In de eetzaal vinden ze oma, ze zit lekker in het zonnetje te suffen. Van de lieve mevrouw krijgt Jennifer limonade en een koekje. Oma is wel blij met het bezoek, want bezoek is gezellig.

Aan oma vertelt Jennifer dat ze niet kan slapen, en dat de spoken haar steeds plagen. Oma lacht. ” Zal ik je es wat vertellen Jennifer? De spoken in je slaap zijn goede spoken. Ze nemen je mee, en laten je allerlei fijne plekjes zien. Iedereen heeft wel een spookvrouw.” Nou, een spookvrouw? Daar had Jennifer toevallig nog nooit van gehoord. “Nou ja, het kan ook een spookman zijn”, bromt oma. Die vindt het helemaal niet leuk dat Jennifer haar verhaal onderbreekt. Maar nu kan oma dan eindelijk haar verhaal vertellen.

En ze vertelt over de spookvrouw, die in je dromen bij je is. Ze zorgt dat je lekker kunt slapen, en alleen maar fijne dingen droomt. Natuurlijk kom je soms wel eens op een enge plek terecht, waar monsters zijn. Maar dan komt spookvrouw je gauw weghalen. En laat ze je mooie bloemetjes zien. Of een fijne speeltuin. Dat lijkt Jennifer wel wat. Een spookvrouw die alle mooie plekjes weet te vinden. Dan kan je in je dromen overal komen, dat is gaaf. En dan hoef je ook niet meer de hele nacht wakker te blijven.

Van oma moet Jennifer papa en mama opbellen. Die komen haar ophalen. En ze kijken heel boos, want ouders kunnen heel ongerust zijn. “Dat had je niet mogen doen Jennifer, dat was heel gevaarlijk!” zegt papa boos, “Voor straf moet je thuis meteen naar je kamer!” Naar het sppokvrouw-verhaal van oma willen ze niet luisteren. Mama zegt dat het onzin is en dat spookvrouwen niet bestaan. Toevallig denkt Jennifer daar anders over, en daarom is ze niet boos wanneer ze naar bed wordt gestuurd. Want nu jaagt haar spookvrouw alle enge spoken weg, en kan Jennifer tenminste lekker slapen. Eindelijk.